Bugün Balonlarımla sandalyelerden yarım daire yaparak oturduk ve dün geceyi konuştuk. Hepsi çok mutlu ve rahatlamış görünüyorlardı. Sohbetimiz sırasında Zehra yanıma gelerek ''Öğretmenim biliyomusun sahneye ilk önce biz çıktık ya, işte o zaman ben çok utandım'' dedi.
Bu sözlerin üzerine bu konuyla alakalı epeyce sohbet ettik.
Ardından utangaçlığı kendini ifade etmesinin önüne geçen Asya'yı yanıma çağırdım. Dün geceyi anlatmasını ve duygularını bizimle paylaşmasını istedim. Asya ''hiç te utanmama gerek yokmuş, yapamayan utanır'' diye özlü de bir söz söyledi:)
Azra ise ''bence Osman'ın eline mikrofon vermek gerekliydi, çünkü heeeeeyt deyişi çok duyulmadı'' dedi
Eren ise, ''Öğretmenim bi tane daha oyun oynayalım ama bu sefer uzaylılar olsun'' dedi. Diğer balonlarda çok büyük bir istekle yeni bir oyun oynamak istediklerini söylediler.Bir süre şaşkınlıkla onları izledim ve dinledim. (Sanırım sahne tozu yuttular:)
Gösterimiz Balonlarım için güzel bir deneyim oldu, yüreklendiler, cesaretlendiler. Hepbirlikte çok çalıştık, çok yorulduk ama değdi:)
Buradan desteklerini esirgemeyen ve bu gecede bizleri yalnız bırakmayan siz sevgili velilerime herşey için teşekkür ederim.
Şükriye ARIN
Asya hakikaten sahneye kalabalık önüne çıkmaya çok utanıyordu. Anneler gününde şiri okurken sesi titremişti. Bir haftadır motive etmeye çalıştım. Sen şiirinin tamamını ezberledin yeterince çalışmayan yapamayan utanır sakın kasma insanlardan utanıtorsan mikrofona bak oku dedim aynınıda yaptı. Şiir boyunca mikrofona baktı. :) Ayşe KOYUNCUGİL
YanıtlaSil